Błogosławiony O. Honorat Koźmiński
Koźmiński Florentyn Wacław Jan Stefan, w zakonie o. Honorat, ur. 16 X 1829 Biała Podlaska. Syn Stefana i Aleksandry Kahl, stanu szlacheckiego. Ojciec jego był architektem powiatowym. Najpierw uczył się w miejscowych szkołach do klasy trzeciej, a potem w Płocku ukończył siedem klas gimnazjalnych Z kolei przez cztery lata studiował na Wydziale Budownictwa w warszawskiej Szkole Sztuk Pięknych. Ale ojciec wkrótce zmarł, a młodego K. aresztowano za rzekomy udział w organizacjach politycznych 23 IV 1846. W Cytadeli warszawskiej w X pawilonie zachorował ma tyfus. Wskutek starań matki został zwolniony z więzienia 27 II1 1847. Do kapucynów prowincji polskiej wstąpił 21 XII 1848 w Lubartowie. Nowicjat odbył pod kierunkiem o. Rajmunda Smerdzińskiego. Gwardianem klasztoru był wówczas o. Cyryl Prosiński. Za swego kierownika duchownego obrał o. Prokopa Leszczyńskiego, znanego hagiografa. Śluby proste złożył 21 XII 1849 i wyjechał do Lublina na studia filozofii. Dnia 18 XII 1850 złożył śluby uroczyste w ręce o. Cyryla Prosińskiego, prowincjała. W 1851 wraz z całym studium został przeniesiony na studia teologii do Warszawy. Święcenia mniejsze przyjął 6 III 1852 z rąk bpa A. Fijałkowskiego w kościele św. Krzyża, subdiakonatu 25 III 1852. r., diakonatu 5 VI 1852. r. W 1852 ukończył studia teologiczne i został mianowany wykładowcą retoryki w Warszawie. W studium brali udział klerycy. Abel, Feliks Sadowski, Filemon Dąbrowski, Krescenty Haszyc. Świętosław Gwizdalewicz i Teobald Zadziorski. Święcenia kapłańskie przyjął 27 XII 1852 z rąk bpa A. Fiałkowskiego w kościele św. Krzyża. W 1853-1855 wykładał teologię w Warszawie. W studium uczestniczyli: Innocenty Bieliński, Jan Duklan Majewski, Klemens Fux, Kolumban Kossakowski, Maurycy Lewiński i Sabinian Derecki. W 1855 przejął opiekę nad studium filozofii z Lublina, a po zakończeniu wykładów uczył teologii moralnej kleryków Abla, Feliksa Sadowskiego, Filemona Dąbrowskiego, Krescentego Haszyca, Świętosława Gwizdalewicza i Teobalda Zadziorskiego. Udzielał także lekcji religii w kilku pensjonatach żeńskich. Dał się poznać jako dobry kaznodzieja i światły kierownik sumienia. Pełnił obowiązki sekretarza prowincjalnego za rządów o. Beniamina Szymańskiego i o. Aniceta Sierakowskiego. W 1855 założył w Warszawie z Zofią Truszowską Zgromadzenie SS. Felicjanek, które miały poświęcić się akcji charytatywnej. Postarał się o aprobatę Stolicy Apostolskiej dla tego zgromadzenia i o agregację do zakonu OO. Kapucynów 6 XI 1905. Po-wołał do życia także Zgromadzenie SS. Serafitek w Warszawie, dla którego otrzymał aprobatę Stolicy Apostolskiej i agregację do zakonu OO.Kapucynów 5 III 1906. W 1. 1859-1862 na stanowisku gwardiana klasztoru warszawskiego zachował się z godnością i z poczuciem patriotycznym wobec władz.
Po kasacie klasztoru w Warszawie 1864 zamieszkał w Zakroczymiu, a w 1892-1916 w Nowym Mieście. W zaborze rosyjskim była zakazana działalność zgromadzeń zakonnych, dlatego założył w latach 1872-1898 około 17 zgromadzeń zakonnych skrytych, tak męskich jak i żeńskich. Struktura organizacyjna tych zgromadzeń została oparta na regule trzeciego zakonu św. Franciszka. A celem egzystencji zgromadzeń wytyczonym przez fundatora było uświęcenie osobiste oraz działalność charytatywna i akcja apostolska w rodzinach, fabrykach, szpitalach itd. Zgromadzenia te stały się wzorem dla dzisiejszych Instytutów Świeckich. Za pośrednictwem trzeciego zakonu, Żywego Różańca, jawnych i skrytych zgromadzeń zakonnych oraz kolportażu książek i czasopism religijnych o. H. K. rozwinął w całym Królestwie Polskim na wielką skalę akcję religijną i społeczno-charytatywną. Brał czynny udział w wielkich misjach, zorganizowanych przez bpa o. Beniamina Szymańskiego, na Podlasiu. Propagował częstą Komunię św., nabożeństwa maryjne i zainicjował pielgrzymki do sanktuariów maryjnych.
W 1895 po zgonie o. Prokopa Leszczyńskiego został mianowany komisarzem generalnym kapucynów w prowincji polskiej, który to obowiązek spełniał aż do śmierci. Ogłosił drukiem liczne prace z zakresu ascetyki, hagiografii i prawodawstwa zakonnego. Dysponował na śmierć Ludwika Jaroszyńskiego, zamachowca na życie wielkiego księcia Konstantego, O. Agrypina Kanarskiego i Józefa Toczyskiego (5 VIII 1864). Zm. 16 XII 1916 Nowe Miasto. W 1949 został otwarty diecezjalny proces dla beatyfikacji o. H. K., który bezsprzecznie uchodzi za jednego z największych reformatorów życia religijnego i społecznego w Polsce w II poł. XIX i w początkach XX w. Tablicę pamiątkową z białego marmuru ozdobioną medalionem umieszczono w kapucyńskim kościele w Zakroczymiu w 1974. 16 października 1988 roku - w 10 rocznice swojego pontyfikatu papież Jan Paweł II ogłosił o. Honorata błogosławionym.
Koźmiński Florentyn Wacław Jan Stefan, w zakonie o. Honorat, ur. 16 X 1829 Biała Podlaska. Syn Stefana i Aleksandry Kahl, stanu szlacheckiego. Ojciec jego był architektem powiatowym. Najpierw uczył się w miejscowych szkołach do klasy trzeciej, a potem w Płocku ukończył siedem klas gimnazjalnych Z kolei przez cztery lata studiował na Wydziale Budownictwa w warszawskiej Szkole Sztuk Pięknych. Ale ojciec wkrótce zmarł, a młodego K. aresztowano za rzekomy udział w organizacjach politycznych 23 IV 1846. W Cytadeli warszawskiej w X pawilonie zachorował ma tyfus. Wskutek starań matki został zwolniony z więzienia 27 II1 1847. Do kapucynów prowincji polskiej wstąpił 21 XII 1848 w Lubartowie. Nowicjat odbył pod kierunkiem o. Rajmunda Smerdzińskiego. Gwardianem klasztoru był wówczas o. Cyryl Prosiński. Za swego kierownika duchownego obrał o. Prokopa Leszczyńskiego, znanego hagiografa. Śluby proste złożył 21 XII 1849 i wyjechał do Lublina na studia filozofii. Dnia 18 XII 1850 złożył śluby uroczyste w ręce o. Cyryla Prosińskiego, prowincjała. W 1851 wraz z całym studium został przeniesiony na studia teologii do Warszawy. Święcenia mniejsze przyjął 6 III 1852 z rąk bpa A. Fijałkowskiego w kościele św. Krzyża, subdiakonatu 25 III 1852. r., diakonatu 5 VI 1852. r. W 1852 ukończył studia teologiczne i został mianowany wykładowcą retoryki w Warszawie. W studium brali udział klerycy. Abel, Feliks Sadowski, Filemon Dąbrowski, Krescenty Haszyc. Świętosław Gwizdalewicz i Teobald Zadziorski. Święcenia kapłańskie przyjął 27 XII 1852 z rąk bpa A. Fiałkowskiego w kościele św. Krzyża. W 1853-1855 wykładał teologię w Warszawie. W studium uczestniczyli: Innocenty Bieliński, Jan Duklan Majewski, Klemens Fux, Kolumban Kossakowski, Maurycy Lewiński i Sabinian Derecki. W 1855 przejął opiekę nad studium filozofii z Lublina, a po zakończeniu wykładów uczył teologii moralnej kleryków Abla, Feliksa Sadowskiego, Filemona Dąbrowskiego, Krescentego Haszyca, Świętosława Gwizdalewicza i Teobalda Zadziorskiego. Udzielał także lekcji religii w kilku pensjonatach żeńskich. Dał się poznać jako dobry kaznodzieja i światły kierownik sumienia. Pełnił obowiązki sekretarza prowincjalnego za rządów o. Beniamina Szymańskiego i o. Aniceta Sierakowskiego. W 1855 założył w Warszawie z Zofią Truszowską Zgromadzenie SS. Felicjanek, które miały poświęcić się akcji charytatywnej. Postarał się o aprobatę Stolicy Apostolskiej dla tego zgromadzenia i o agregację do zakonu OO. Kapucynów 6 XI 1905. Po-wołał do życia także Zgromadzenie SS. Serafitek w Warszawie, dla którego otrzymał aprobatę Stolicy Apostolskiej i agregację do zakonu OO.Kapucynów 5 III 1906. W 1. 1859-1862 na stanowisku gwardiana klasztoru warszawskiego zachował się z godnością i z poczuciem patriotycznym wobec władz.
Po kasacie klasztoru w Warszawie 1864 zamieszkał w Zakroczymiu, a w 1892-1916 w Nowym Mieście. W zaborze rosyjskim była zakazana działalność zgromadzeń zakonnych, dlatego założył w latach 1872-1898 około 17 zgromadzeń zakonnych skrytych, tak męskich jak i żeńskich. Struktura organizacyjna tych zgromadzeń została oparta na regule trzeciego zakonu św. Franciszka. A celem egzystencji zgromadzeń wytyczonym przez fundatora było uświęcenie osobiste oraz działalność charytatywna i akcja apostolska w rodzinach, fabrykach, szpitalach itd. Zgromadzenia te stały się wzorem dla dzisiejszych Instytutów Świeckich. Za pośrednictwem trzeciego zakonu, Żywego Różańca, jawnych i skrytych zgromadzeń zakonnych oraz kolportażu książek i czasopism religijnych o. H. K. rozwinął w całym Królestwie Polskim na wielką skalę akcję religijną i społeczno-charytatywną. Brał czynny udział w wielkich misjach, zorganizowanych przez bpa o. Beniamina Szymańskiego, na Podlasiu. Propagował częstą Komunię św., nabożeństwa maryjne i zainicjował pielgrzymki do sanktuariów maryjnych.
W 1895 po zgonie o. Prokopa Leszczyńskiego został mianowany komisarzem generalnym kapucynów w prowincji polskiej, który to obowiązek spełniał aż do śmierci. Ogłosił drukiem liczne prace z zakresu ascetyki, hagiografii i prawodawstwa zakonnego. Dysponował na śmierć Ludwika Jaroszyńskiego, zamachowca na życie wielkiego księcia Konstantego, O. Agrypina Kanarskiego i Józefa Toczyskiego (5 VIII 1864). Zm. 16 XII 1916 Nowe Miasto. W 1949 został otwarty diecezjalny proces dla beatyfikacji o. H. K., który bezsprzecznie uchodzi za jednego z największych reformatorów życia religijnego i społecznego w Polsce w II poł. XIX i w początkach XX w. Tablicę pamiątkową z białego marmuru ozdobioną medalionem umieszczono w kapucyńskim kościele w Zakroczymiu w 1974. 16 października 1988 roku - w 10 rocznice swojego pontyfikatu papież Jan Paweł II ogłosił o. Honorata błogosławionym.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz