Honorat Koźmiński - kierownik dusz
"Życie zakonne jest instytucją Boską i ustać nie może, bo bez niego nie mogłaby być wypełniona Ewangelia święta, dlatego Duch Święty nie przestaje pobudzać powołań do tego życia nawet w czasie prześladowania; gdy więc dusze tak powołane nie mogą mieć sposobności poświęcania się jawnie Bogu, dla braku klasztorów, muszą obmyślać sposoby służenia Bogu skrycie".
Te słowa, uzasadniające tworzenie zakonów bezhabitowych, napisał błogosławiony Honorat Koźmiński. Urodził się on 16 października 1829 roku w Białej Podlaskiej. Studiował architekturę. Gdy miał dziewiętnaście lat, wstąpił w Warszawie do zakonu kapucynów. Święcenia kapłańskie przyjął w roku 1852. Był cenionym kaznodzieją, bardzo poszukiwanym spowiednikiem i kierownikiem duchowym. Zajmował się też pisaniem dzieł o treściach religijnych. Mimo trudnych czasów, w jakich przyszło mu żyć, gdy Polska znajdowała się pod zaborami, przyczynił się w wielkim stopniu do rozwoju życia zakonnego. Założył 26 zgromadzeń zakonnych, większość z nich to zgromadzenia bezhabitowe. Siedemnaście istnieje do dzisiaj. Przez całe życie starał się, by ludzie poznali miłość, jaką obdarza ich Bóg. Zmarł w Nowym Mieście nad Pilicą 16 grudnia 1916 roku. 16 października 1988 roku Ojciec Święty Jan Paweł II zaliczył go w poczet błogosławionych. Istotę tworzonych przez siebie zgromadzeń bł. Honorat tłumaczył następująco: "Ukrycie przed światem to życie ciche, pracowite, to bohaterskie nieraz poświęcenie się dla Boga, nikomu nie znane, tylko Bogu, nie uczczone przez nikogo, owszem, zewsząd spotykające się ze śmiechem i wzgardą ludzi, jest największą ozdobą tych zgromadzeń, jest ich pięknością...".
ks. A. S.
"Życie zakonne jest instytucją Boską i ustać nie może, bo bez niego nie mogłaby być wypełniona Ewangelia święta, dlatego Duch Święty nie przestaje pobudzać powołań do tego życia nawet w czasie prześladowania; gdy więc dusze tak powołane nie mogą mieć sposobności poświęcania się jawnie Bogu, dla braku klasztorów, muszą obmyślać sposoby służenia Bogu skrycie".
Te słowa, uzasadniające tworzenie zakonów bezhabitowych, napisał błogosławiony Honorat Koźmiński. Urodził się on 16 października 1829 roku w Białej Podlaskiej. Studiował architekturę. Gdy miał dziewiętnaście lat, wstąpił w Warszawie do zakonu kapucynów. Święcenia kapłańskie przyjął w roku 1852. Był cenionym kaznodzieją, bardzo poszukiwanym spowiednikiem i kierownikiem duchowym. Zajmował się też pisaniem dzieł o treściach religijnych. Mimo trudnych czasów, w jakich przyszło mu żyć, gdy Polska znajdowała się pod zaborami, przyczynił się w wielkim stopniu do rozwoju życia zakonnego. Założył 26 zgromadzeń zakonnych, większość z nich to zgromadzenia bezhabitowe. Siedemnaście istnieje do dzisiaj. Przez całe życie starał się, by ludzie poznali miłość, jaką obdarza ich Bóg. Zmarł w Nowym Mieście nad Pilicą 16 grudnia 1916 roku. 16 października 1988 roku Ojciec Święty Jan Paweł II zaliczył go w poczet błogosławionych. Istotę tworzonych przez siebie zgromadzeń bł. Honorat tłumaczył następująco: "Ukrycie przed światem to życie ciche, pracowite, to bohaterskie nieraz poświęcenie się dla Boga, nikomu nie znane, tylko Bogu, nie uczczone przez nikogo, owszem, zewsząd spotykające się ze śmiechem i wzgardą ludzi, jest największą ozdobą tych zgromadzeń, jest ich pięknością...".
ks. A. S.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz