Wspominamy tę śmierć, bo oznacza życie

Wspominanie śmierci bliskiej osoby nie napawa radosnym nastrojem. Wiele domów i rodzin tego unika. A ci co nie unikają są podejrzani o to, że nie przeżyli dobrze żałoby.
Czemu jednak wspominać człowieka, którego nie znaliśmy osobiście i nie mamy w pamięci ani jego głosu, ani blasku oczu, ani nie łączą nas z nim jakieś konkretne wydarzenia?
Otóż jest taki wymiar życia ludzkiego, w którym historia się odnawia i uobecnia. Gdy człowiek czyta życiorys Franciszka lub Honorata, a Bóg w sercu jego przemawia: "Idź za nim, on cię poprowadzi", to wtedy zaczyna się pojawiać nowa relacja do człowieka z przeszłości. Nie jest on już jedną z wielu postaci galerii historycznej, ale staje się ważny jak ojciec. Razem z ojcostwem ważne jest również co robił, co mówił, a tkże ważne staje się jak umarł i kiedy. Pojawia się ważny moment jego śmierci. Śmierć bowiem objawia ważne i istotne wartości życia. Dzięki wierze możemy stawać się dziećmi Ojca, nie tylko tego w niebie, ale również świętego, który rodzi nas przez czyny, słowa i dzieła jakie po nim pozostały. Stają się one nie tylko jakimś wspomnieniem przeszłości, ale również obowiązkiem teraźniejszości i zadaniem przyszłości. Gdy zapominamy o historii pozostajemy wiecznymi dziećmi, którymi inni będą stale kierować, bo nie mamy stałych punktów odniesienia w sobie. stanowiących mądrość, ale musimy je mieć poza sobą. Bóg dając nam świętego za Ojca sprawia, że jest on w nas wraz ze swoim doświadczeniem i mądrością życia, a więc nie musimy odwoływać się do innych. Dlatego ważna jest i dzisiaj nie zapominać o historii, ani o tych którzy nas poprzedzili. A choć wielu z nas pamięta jedynie dziadków, a opowiadania rodzinne rzadko sięgają pradziadków. Tak krótką mamy pamięć, to jednak wspominanie świętych szczególnie w rocznicę ich przejścia do nieba, daje nam szansę dojrzewać i uzupełnia braki kulturowe.