Skrutacja Pisma Świętego

Właściwie napisano już tyle o skrutacji, że nie wydaje się koniecznym pisać coś jeszcze. Co więcej, skrutacja wydaje mi się formą na tyle tajemniczą, że trudną do uchwycenia poznawczego, a więc i do opisania. Gdy słucham tych, którzy mają wprowadzić młodzież do robienia skrutacji, to szybko przestaję wiedzieć o co im chodzi, rozumiem, że mają jakąś wielką trudność, jakby długość, czy krótkość wprowadzenia nie miała tu znaczenia, a raczej trudno było wypowiedzieć to, co się czuje, rozumie, myśli, robi w czasie skrutacji. Próbując powiedzieć jakieś zasady dla skrutacji od razu mamy pewien problem: wolność poszukiwania.

Dzieje się coś takiego jakby chciał ktoś powiedzieć co znaczy kochać rodziców, albo czemu mamy odnosić się delikatnie do praw sumienia. Trochę wiemy, możemy coś na ten temat powiedzieć, znamy reguły, a raczej ogólny ich zarys, ale przychodzi taki moment, że przestajemy widzieć, znajdujemy się jakby w jakiejś tajemniczej krainie, przestrzeni, która nie daje nam prawa do panowania nad sobą, ucieka i zaczyna sama nas prowadzić nie zawsze w tym kierunku, którego spodziewaliśmy się na początku.

Czemu pisze się po polsku ten wyraz „skrutacja” przez „u”, a nie przez „ó”. Na pewno dlatego, że pochodzi od łacińskiego „scruto - 1. s. scrutor – 1”, czyli najpierw „przeszukiwać, rewidować”, a także „badać dogłębnie, studiować”. Rzeczownikowo odnosi się do słowa „scrutatio –onis”, czyli „przeszukiwanie, rewizja”. Charakterystyka skrutacji jest też zawarta w czasowniku „scrutino - 1.”, co znaczy „szperać, badać”. Stąd w Kościele są skrutinia np. dopuszczające do święceń, czy ślubów. Łacińskie słowo „scrutinium –ii” prowadzi nas najpierw przez „przeszukiwanie”, a w średniowieczu oznaczało również „ postępowanie inkwizycyjne prowadzone przez sąd drogą badania świadków pod przysięgą”, inaczej miało również znaczenie „śledztwa”, oraz słowem tym oznaczano „głosowanie, obliczanie głosów (per scrutinium - przez tajne głosowanie)”, a także „wymyślanie planów”. Ten kto robi skrutację po łacinie nazywa się „scrutator –oris” a więc jest „tym, kto przeszukuje, badaczem, albo tym  kto oblicza głosy przy wyborach”.

Kiedy to słowo odnosimy do Pisma Świętego, to dzieje się coś nowego. Ponieważ „u” jest otwarte, a „ó” jest zamknięte, więc sam ten fakt daje nam do myślenia. Wchodząc w skrutację Pisma jest pytanie, czy dla Ciebie istnieje kres skrutacji, czyli jej zamknięcie. Niektórzy przychodzą na skrutację, przepiszą dwa teksty, coś zrozumieją ze swego życia, a potem zapominają i wydaje się, że skrutacja się skończyła. Wtedy zdaje się, że w swojej historii piszą skrutacja przez „ó”, robiąc coś gorszego niż błąd ortograficzny. Można powiedzieć, że błąd ortograficzny można popełnieć nie tylko na papierze, ale również we własnej historii. Poszukując woli Bożej, słuchając słowa Bożego, nie kończymy nigdy skrutacji, bo ciągle trzeba nam badać prawdę, szukać Prawdy, rewidować naszą mentalność, aby stawać się świadkiem Słowa. Co więcej skrutacja z miesiąca poprzedniego staje się ważna dla tej, która jest dzisiaj, bo przecież jest ciągłość osoby, serca, rozumu powołania i życia, a nade wszystko aktualność Słowa Bożego.

Ciekawe, że od trzech lat prowadzimy skrutację, na którą przybywa od 40 do 120 młodych ludzi i to niezależnie od czasu (także w wakacje). Czemu więc młodzi przychodzą na skrutację? Tematy są przecież katechizmowe, a ewangelia jest ta samo co w kościele? Może chcą dobrze zjeść, a może odprawić Nieszpory, a może zachęca ich adoracja, a może wprowadzenia katechistów...? A jednak jest coś co we wspólnym badaniu Pisma dzieje się w ukryciu. Ojciec oddaje Tobie to, co ty mu dajesz i jeszcze więcej. Tego nie da się zmierzyć, ani opisać, ani uchwycić w kadrze zdjęcia. Dajesz czas, a Bóg Ci go oddaje, bo sensownie ożywione serce nie traci go bez sensu. Dajesz Mu swoją pustkę, a Ona napełnia ją swoją obecnością. Stawiasz pytania, a On pyta jeszcze bardziej. Rozumiesz swoje zachowanie, a On jeszcze bardziej daje Ci poznać siebie poprzez światło swego Oblicza. 

O właśnie to jest ten moment kiedy zaczynam pisać to, co już jest na granicy tej krainy gdzie nie każdy może wejść, a jedynie ten kto choć raz robił skrutację, bowiem robiąc raz już jej nie kończymy. Zapraszam.